Ζυμώθηκα πλάϊ σου καὶ τώρα ἀποσύρομαι ἢ συνεχίζω, δὲν ἔχει σημασία. Ποτέ, ἄλλωστε, δὲν ἐκτίμησες τὸ πνεῦμα μου. Ἄδικο, ὅταν μετέχεις στὴ συνέπεια τῶν πράξεών σου.

Κρίμα νὰ προσπαθεῖς νὰ μιμηθεῖς τὴν ἀταξία. Νοιώθεις μόνος ἀνάμεσα στὸ πλῆθος. Ὑποδύεσαι. Ἡ συνομοταξία τῆς πιάτσας σὲ κάνει ὁλοένα νὰ ξεχνᾷς ποιός εἶσαι ἢ μᾶλλον Ποιός θέλεις νὰ γίνεις.

Πέθανες· Φρόντισες, ὅμως, νὰ μοιράσεις τὴν ψυχή σου σὲ κόσμο ποὺ τοῦ ἔλειπε. Κανεὶς ποτὲ δὲ θά σε εὐχαριστήσει, Μὰ ἐσὺ τὸ ξέρεις. Σὲ ποιόν, ἄλλωστε, ἀρέσει νὰ προδίδει τίς ἀδυναμίες του;

Ἡ μοῖρα τοῦ ἀνθρώπου· νὰ χάσει ὅ,τι βρῆκε, νά 'ναι αὐτὸ ποὺ ἔχασε.

Ἔφτασα σπίτι κατάκοπος. Ἄρχισα νὰ ἐλπίζω μετὰ ἀπὸ τὸ σημερινό. Ξενύχτησα, ὅπως παλιά, μὰ δὲ μετάνιωσα. Εἶχα καιρὸ νὰ περάσω ἔτσι. Δὲν πρόσεξα ὅμως καὶ μέσα στὸ ἀτέρμονο σκοτάδι μιὰ λάθος κίνηση ἐπανέφερε τὴν ἀταξία. Τότε ξεκίνησε καὶ τότε κατάλαβα. Κανένας καὶ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ μὲ καταλάβει. Ἔκανα λάθος.

Σκοτεινὴ Παραλογή Οἱ ἱστορίες εἴν' πολλὲς πολλὲς εἴν' οἱ ἱστορίες Μιὰν ὅμως εἶναι σκοτεινή, πιὸ θλιβερὴ ἀπ' ὅλες Σὰ δαύτην ἄνθρωπος ξανὰ ποτὲ δὲν ἔχ' ἀκούσει Κι ὅποιος τυχὼν τὴν ἄκουσε νὰ τὴν ξεχάσει θέλει Ἀνάθεμά τὴ τὴ στιγμή, ἀνάθεμα τὴν ὥρα Ἀνάθεμα τὴ σκοτεινιὰ ποὺ πλάκωσε βαριά Ἀνάθεμα τὴ στιγμὴ τὴ μαύρη τούτην ὥρα Ἀνάθεμα τὴ σκοτεινιὰ ποὺ ρίζωσε βαθιά Ἀνάθεμά τὴ τὴ στιγμή, ἀνάθεμα τὴν ὥρα Ποὺ ξάφνου ἐμφανίστηκε ἐκείν' ἡ κορασίδα Τὸν συνεπῆρε μονομιᾶς, τὸν μάγεψεν ἀμέσως Μ' ἕνα γλυκὸ χαμόγελο, μὲ μιὰ ζεστὴν ἀγκάλη Μά 'κείνην εἶχε μυστικό, ποὺ τοῦ 'χὲ ἀποκρύψει Τὸ βίος του πὼς θά 'κλεβε, νὰ πάψει νά 'ναι μαύρη Ἀνάθεμα τὸν ἔρημο, τὴν προίκισε μὲ χάρες Θαρρεῖς πὼς τίποτε ἀπ' αὐτὰ δὲν πρόκειται νὰ γίνει Καιρὸς ἐπέρασε κι αὐτὴ τὸ σχέδιο ἐφαρμόζει Μὲς στὸ κρασί του τὸ γλυκό, τὸ κώνειο θὰ τοῦ βάλει Ἀκόμη κι ἂν αἰσθάνθηκε τὴν ὅποια κάποιαν ἕλξη Ἦταν ἀργὰ γιὰ ἀλλαγές, ἦταν ἀργὰ γιὰ λάθη Ἐκεῖνος ἐζαλίστηκε μέσα στὰ λογικά του Ἀμήχανος σὰν τὴν κοιτᾷ, χάμω στὸ δρόμο πέφτει Μέσα στὴν πλάνη τῆς ζωῆς, μὲς στοῦ μυαλοῦ τὸ χάος Ὁ κόσμος ἐσκοτείνιασε, χάθηκ' ἀπὸ μπροστά του Σὲ μιὰν ὄχθη τ' Ἀχέροντα στὸ δρόμο γιὰ τὴν Ἅδη Ὁ Χάρος τὸν λυπήθηκε καὶ χάρη θὰ τοῦ κάνει -Δῶσε μοῦ χάρε μου καλὲ γιὰ λίγο τὴ ζωή μου Γιατί στὴ δόλια μου ψυχὴ καημὸν ἔχω μεγάλο -Ἀφοῦ τὸ θέλεις δύσμοιρε θά σου τὸ κανονίσω Μ' ἀντάλλαγμα πολὺ βαρὺ ἡ συμφωνία θὰ φέρει Στὴν Κόλαση αἰώνια φυλακισμένος θά 'σάν Κι ἄλλη ζωὴ ποτὲ ξανὰ δὲν πρόκειται νὰ ζήσεις Μπροστά της ἐπετάχτηκε, τὴν εἶδε εὐτυχισμένη Μ' ἕνα παιδὶ στὴν ἀγκαλιά, μὲ μιὰν ἀγάπη νέα Εὐθὺς ἀποτραβήχτηκε καὶ κάλεσε τὸ Χάρο Θητεία μαύρη αἰώνια νὰ πάει νὰ ἐκτίσει Πολλὲς κουβέντες ἔλεγαν, πολλὲς κουβέντες λένε Ποτὲ δὲν ἔφτασε κανεὶς ἐκεῖ στὴ σκοτεινιά Θαρρεῖς πὼς τίποτ' ἀπ' αὐτὰ ποτὲ δὲν εἶχε γίνει Θαρρεῖς πὼς τίποτ' ἀπ' αὐτὰ δὲν εἶχε δὰ συμβεῖ Ποτὲ δὲν ἔφτασε κανείς, ποτὲ δὲν ἦρθε κάποιος Ποτέ του δὲν τὴν ξέχασε, ποτὲ δὲν τὴν ξανάδε Κι ἂν ὅλα τά 'χασε γι' αὐτὴ ὅλο καὶ κάτι μένει Τὸ ψεύτικο χαμόγελο κι ἡ κάλπικη ἀγκάλη